Prolog

 

„Poczucie bezpieczeństwa”

 [♫]

      Dostrzegła swoją przyszłą ofiarę. Bezwiednie oblizała wargi, niespokojnie śledząc poczynania celu. Nieświadomy niebezpieczeństwa mężczyzna rozpalił ognisko i usiadł przy płomieniach, pragnąc ogrzać skostniałe dłonie. Dym paleniska uniósł się wysoko ku niebu, zdradzając ewentualnym podróżnikom pozycję starca. Gwiazdy migotały rytmicznie na granatowym sklepieniu, dając poczucie spokoju i bezpieczeństwa. Kobieta nieznacznie wychyliła się zza drzewa, by lepiej widzieć obiekt. Głowa siwowłosego delikatnie kołysała się, ukazując zmęczenie. Brunetka uznała, że to idealny moment na rozpoczęcie misji. Jak najciszej potrafiła, zdjęła z ramienia łuk refleksyjny i wyjęła z kołczanu drewnianą strzałę. Ostro zakończony patyk przyłożyła do majdanu. Niewprawionym ruchem naciągnęła cięciwę i wycelowała w ruszającą się twarz mężczyzny. Starała się dokładnie wymierzyć odległość i kąt, prawidłowo ustawić ręce, uważając, by nie drgnęły dłonie. Napięła mięśnie, oddech brunetki stał się niespokojny, serce przyspieszyło. Wybrała zarumieniony od chłodu policzek. Ze świstem wypuściła strzałę. Kobieta zamarła w przerażeniu, kiedy broń przeleciała dobre pół metra od starca, budząc go. Zszokowany krzyknął i zerwał się na nogi. Rozejrzał się w poszukiwaniu zagrożenia; nie dostrzegł jednak schowanej już za pniem dziewczyny. Ciemnowłosa desperacko szukała wyjścia z sytuacji. W planie było jedynie trafienie strzałą, bez zbędnego zbliżania się. Miała także pozostać do końca niezauważona. Spocone dłonie zaczęły się trząść, w żołądku poczuła nieprzyjemny ucisk. Strach sparaliżował jej zdolność do jasnego myślenia; wszelka wiedza momentalnie wyparowała. Przełknęła ślinę. Wyciągnęła z buta krótki sztylet. Lekko przejechała ostrzem po wnętrzu dłoni, zagryzając usta, by nie pisnąć. Poczuła się lepiej; ból odpędził dezorientację, pozwolił na przejęcie władzy nad kończynami. Ostrożnie zerknęła zza drzewa. Rozgorączkowany starzec niemal biegał bo polanie, nie wiedząc, co począć. Kobieta wykorzystała moment nieuwagi i rzuciła mu się na plecy. Runęli na ziemię, wrzeszcząc. A miało być bezgłośnie.      
      Wiek i fizyczne możliwości mężczyzny nie pomagały. Opadłszy z sił, nie próbował już nawet się bronić. Czy pogodził się ze śmiercią? Tego człowiek nie jest w stanie. Zawsze, nieważne, co byśmy mówili, zawsze pozostaje ta cienka nić niezrozumienia i żalu. Śmierć wydaje się taka odległa, a trzeba uważać - przyjdzie po każdego. 
      Pewnym ruchem dziewczyna wbiła sztylet między żebra ofiary. Plama krwi na koszuli zaczęła się powiększać. Brunetka jak zaczarowana patrzyła na rozlewający się po trawie szkarłat. Mrugnęła kilka razy, wyrwawszy się z niby transu. Szok odmalował się na młodej twarzy, ramiona zatrzęsły, oczy zapiekły. Zabiła. Mężczyzna umarł szybko, bez cierpień. Jej pierwszy mord. Załkała żałośnie. On nie żyje. Poczuła dłoń na ramieniu.
- Dobra robota, Derianne.
Ogień zgasł. Gwiazdy migotały rytmicznie na granatowym sklepieniu, dając poczucie spokoju i bezpieczeństwa. 

Szczerze mówiąc, nie jestem zadowolona z prologu. Mam wrażenie, że jest banalny, nic ambitnego. Proszę o wskazówki i wytknięcie ewentualnych błędów.

Bardzo się cieszę, że kilku osobom pomysł na opowiadanie przypadł do gustu. Mam nadzieję, że na pomyśle i tym prologu się nie skończy, a sama historia wyrośnie na chociaż młodego łabędzia :)

Pozdrawiam cieplutko. 

Prolog dedykowany oczywiście mojej Felice.